Bunca acının, elemin, kederin içinde, geziyormuş gibi yapmaya devam edelim. Tam da Wellington Müzesi’nin Gelibolu salonunu gezerken; “ah be evladım, ne işin vardı bizim topraklarımızda, neyin uğruna öldün ki sen” diye Anzak’lar için acı duyarken, başka bir ülkede şehit düşen kendi evlatlarının haberini almak! Göç müzesinde, ait olduğu toprakları geride bırakıp, bir bilinmeze yelken açan insanların hüznünü hissederken, kendi sınırlarındaki manzaraya kahrolmak! İnsan olmaktan utanmak, çaresizce bakınmak. Tüm kederi içimize gömüp, insanlığa inanıyormuş, geleceğe güveniyormuş, sanki her şey yolundaymış, mış mış gibi yapıp, yol günlüklerine devam edelim. Başkent Wellington’u gezip, feribotla Güney Adası’na geçtik. Abel Tasman Ulusal Parkı idi güneydeki ilk durağımız. Sonra balina ve deniz aslanları gözlem şehri Kaikoura, oradan 3. büyük şehir Christchurch. Sonra göller, dağlar, milli parklar, dura kalka Queenstown’a doğru ilerliyoruz; sanki hayat da doğa kadar güzelmiş gibi!

Murat MORALI tarafından yayımlandı

Tüm gönderileri Murat MORALI ile görüntüle